Sneeuwitje en de zeven dwergen

Lieve allemaal,

Heerlijk om twee nachten in ons huidige hotel te verblijven. Vanochtend konden we het rustig aan doen en vertrokken we rond 10 uur. Vandaag stond er een tour langs de oostkant van Estland op het programma. Natuurlijk hoopten we een leuke strandtent tegen te komen waar we konden lunchen. Maar voor de zekerheid maakten we toch maar even een stop bij de Selver (supermarkt).

Daarna gaf de navigatie aan dat het nog ongeveer een uurtje rijden was. Op de snelweg stond ineens een bord dat deze over een aantal kilometer doodlopend zou zijn. Dat kan hier zo maar, erg grappig. Dus via een andere weg verder. In het boekje had ik ook gelezen over het mijnbouwmuseum. Er stond ook bij dat dit een van de mooiste musea van Estland zou zijn. En ach we kwamen er zo goed als langs, dus waarom zouden we niet even een kijkje nemen. We wilden wel eerst even kijken hoe het er uit zag natuurlijk, voordat we besloten wel of niet naar binnen te gaan. De Nederlanse normen kennen we wel, maar hoe zou dat hier zijn?

Wat overigens grappig is om te zien/merken, is dat dit deel van Estland net wat minder ontwikkeld is dan de rest van het land. Wat dat betreft doet het meer aan Litouwen denken. De mensen spreken hier weinig tot geen Engels en er staan weer veel borden dat er geinvesteerd wordt met EU geld. Ook bij het mijnbouwmuseum was de Engelse kennis bij de kassamevrouw beperkt. Ze wist ons met handen en voeten te vertellen dat de rondleiding om 12.30 zou beginnen, dat het 10 euro kostte, dat we een helm kregen en dat we 8 meter onder de grond zouden gaan. Het zag er allemaal wel redelijk gedegen uit dus we hebben de "gok" gewaagd.

Uiteindelijk waren we met een groep van ca 30 mensen en we waren de enige buitenlanders. De gids sprak geen enkel woord Engels, dus we waren blij met de audioguide! Gelukkig had een van de andere mensen door dat wij geen Ests spraken, op de belangrijkste momenten vertaalde ze voor ons. Inderdaad bleek het zo'n 8 meter onder de grond te zijn. Met de talenkennis van de mevrouw bij de kassa had het namelijk ook net zo goed 80 meter kunnen zijn :-).

Het was een hele bijzondere ervaring. In de mijn werd tot 2001 schalie-olie gewonnen. En we konden overal dingen zien en door de mijn lopen. Als toetje gingen we terug door de mijn met het treintje. Erg leuk dus! In het zonnetje hebben we daar nog lekker ons broodje opgegeten. Hoewel de kaas wel een beetje warm was geworden in het zonnetje. Die hadden we beter mee naar beneden kunnen nemen. Daar was het namelijk een stuk frisser! Overigens kregen we netjes jassen te leen. Dus koud hebben we het niet gehad.

Tijd om door te rijden naar de volgende bestemming, de kust van Ontika. Dit ging via de Hesburger. Dit is de Baltische McDonalds variant. Die hadden we al zo vaak gezien, dat ik er inmiddels wel benieuwd naar was geworden :-). Ik moet zeggen dat ik hem prima vond smaken. Wel heel veel saus (ketchup, mayo en cocktailsaus). Maar verder prima burgertje.

Het was helaas niet mogelijk om vlak langs de kust te rijden. We zagen wel dat de weg een stuk hoger lag dan de zee. Dus waarschijnlijk waren er een hoop kliffen. Die hebben we dus alleen niet gezien :-). Ook hebben we een korte stop gemaakt bij de Valaste waterval. Die is 26 meter hoog. Met onze hoogtevrees durfden we er dan ook niet al te dicht bij te komen. En door de zomerperiode was hij ook niet zo breed.

Vervolgens nog wat verder getourd en toen was het een mooie tijd om weer eens huiswaarts te keren. Irwin is nog even naar het winkelcentrum gegaan en ik heb lekker wat gelezen. Ook natuurlijk nog even genoten van de sauna's en het zwembad. Net als gisteren. De sushibar was goed bevallen, dus Irwin stelde voor daar vandaag weer te eten. Naast visvarianten zijn er gelukkig voor hem dus ook kip en beefvarianten. Dus het is niet zo dat hij zich tot de vis bekeerd heeft :-).

Morgen gaan we naar Tartu! Fijne avond allemaal en tot snel!

Als het goed is, komt straks de tekst ook nog bij het blog van 15 juli te staan.

Liefs en een dikke knuffel,
Irwin en Irene