Foutje, bedankt...

Lieve allemaal,

Weer een nieuwe dag voor ons in Letland. Wat zou vandaag ons allemaal gaan brengen? Na een warme nacht in onze hotelkamer (de ramen konden wel open, maar door de herrie van de straat hebben we ze weer dicht gedaan), vertrokken we rond 9.30 naar onze volgende bestemming Kuldiga. Onze eerste stop was de Rimi (de hypermarkt) waar we weer het een en ander ingeslagen hebben.

Voor vandaag stond er niet zo heel veel op het programma. En het oorspronkelijke idee was naar de Abava waterval, een grot en dan door naar Kuldiga en de waterval van Kuldiga. Al met al nog geen 150 km. De eerste waterval lag in een leuke en mooie omgeving. Het waren niet de Niagarawatervallen van vorig jaar. Maar het was er rustig en een prima omgeving. De dame bij de toegang praatte alleen maar Lets, maar met handen en voeten kwamen er prima uit. En we waren helemaal trots dat we het zomaar in een keer gevonden hadden. Een hele vooruitgang met gisteren :-). Omdat het programma voor morgen best vol zat, stelde Irwin voor om een deel van de route van morgen te verplaatsen naar vandaag. Dat was de rit langs de Lijflandse kust. In de boekjes stond dat dit niet de beste weg was, maar wel een hele mooie. Dus waarom inderdaad daar niet vandaag al een deel van doen zodat we morgen wat meer tijd over houden voor de wandelingen in de natuurparken (mits we deze dan gaan vinden natuurlijk :-)).

Het eerste deel van de route ging helemaal voorspoedig. Eerst naar een plaatsje in de buurt, dan doorgereden naar de kust en richting de punt waar de twee golfstromen samen komen. Een mooi punt en ook daar waren wandelingen mogelijk. Echter de zon verdween wat achter de wolken en de wind was ook aanzienlijk. Dus na onze ervaring op de Kruisenheuvel besloten we het er toch maar niet op te wagen. De wegen waren allemaal verder prima te doen dus geen zorgen. In de boekjes stonden ook nog wat plaatsjes genoemd. Als je er toch in de buurt bent, dan kun je wel even een kijkje gaan nemen. Irwin probeerde Kosrags zo dicht mogelijk bij het strand te komen met de auto. Dus ook door het bord "verboden in te rijden voor alle voertuigen" liet hij zich niet tegen houden. Bij het vorige plaatsje was dit immers ook geen probleem geweest. Ik vond het niet een heel strak plan, maar alla hij zal wel weten wat hij doet, toch?!

Het pad was op zich prima te bereiden, hoewel het her en der wat nattig was. Aan het eind was alleen maar zand. Heeeeeel veeeeeel zand. Irwin ging even bij de zee kijken, maar er bleek weinig verder te doen. Er lagen alleen wat mensen op het strand. We besloten dus al gauw om weer verder te gaan. Even paar keer steken en dan zouden we gekeerd zijn. Geen probleem... Maar na een paar keer steken met de auto zaten we zo vast als een huis in het zand. De auto zat helemaal vast in het zand. Tot aan de plaat onder de moter aan toe. Irwin probeerde nog om de auto er uit te duwen, maar er kwam werkelijk geen enkele beweging in. Dan maar terug naar de mensen op het strand en hopen dat ze Engels spreken. Dat is hier niet super gebruikelijk tenslotte :-). Gelukkig kwam hij al snel terug met een meneer die uit Polen bleek te komen en die prima Engels sprak. Met z'n tweeen begonnen ze te graven met de handen. Daar was geen doorkomen aan. De meneer ging weer terug naar het strand en kwam terug met de schepjes van de kinderen. En samen begonnen ze de wielen uit te graven en flink te scheppen. Eigenlijk was het ook wel een komisch geheel om te zien :-). Ik wilde niet te veel foto's nemen van het hele spektakel, maar heb er natuurlijk stiekem wel een aantal genomen :-). Uiteindelijk was het tijd om het te proberen om vaart in de auto te krijgen. De mannen dus duwen en ik voorzichtig in zijn achteruit. Helaas... Wat er ook gebeurde er zat geen beweging in de auto. Er zat niets anders op dan verder graven.

Een oud mannetje uit de buurt kwam ook langs voor zijn dagelijkse wandelingtje en gaf in het Lets iets aan dat we daar ook niet mochten rijden met de auto. Tja daar waren we inmiddels ook wel achter dat dat minder handig was. En vervolgde zijn weg. Wat later kwam hij weer teruggewandeld met stok en al en zei nog wat dingen waar we weinig van begrepen. En ondertussen waren de mannen maar bezig met graven. De Poolse meneer had nog een andere vriend die er ook bij was gekomen. Die kon net wat verder onder de auto komen om het zand er onder uit te scheppen. Maar midden onder de auto bleek toch nog wel wat te liggen dat weg moest om er uit te komen. Tot opeens het oude mannetje er weer was, op de fiets, met een grote schep. Dat was erg handig! Dus Irwin het zand onder de auto vandaan scheppen en opnieuw kon er een poging gedaan worden de auto van zijn plaats te krijgen. Ook het oude mannetje wilde meehelpen met duwen. En jawel hij kwam van zijn plaats en wij konden weer verder! Nadat we natuurlijk iedereen bedankt hadden voor het helpen.

Na het oponthoud zijn we verder gereden naar ons hotel. Dat was nog ongeveer 1 1/2 uur rijden. Dit hotel is verder weer prima en het dorpje is gezellig. Ze zijn flink bezig om het op te knappen en op de kaart te zetten. Vlakbij het hotel (5 minuten lopen) is de breedste waterval van Europa en daar zijn we straks nog even naar toegelopen. Erg leuk om te zien. Hopelijk is het morgen mooier weer zodat we hem ook nog even met het zonnetje op de foto kunnen zetten. Nu is de temperatuur verder goed, alleen hangen er wat wolkjes in de lucht en is het een beetje grijs.

Al met al weer een enerverende reisdag! En voor de rest van de reis slaan we geen paadjes meer in waar we niet in mogen (denken we nu...). Morgen vertrekken we naar Sigulda en is het de planning om langs een aantal natuurparken te gaan en deze hopelijk ook te gaan bezoeken :-). Wie weet morgen dus wel verhalen over wilde paarden :-).

Liefs en een dikke knuffel,
Irwin en Irene