Er zijn van die dagen...

Lieve allemaal,

Dit keer een blog vanuit Letland. Vanochtend zijn we rond 9.30 vertrokken uit het hotel in Klaipeda. We hadden een extra stop bedacht in Palanga. Dit is een strandstadje zo'n 23 km bij ons vertrekpunt vandaan. We wilden naar het amber (barnsteen) museum, maar hadden geen idee waar dat precies was in de stad. Dus bij het voor ons inmiddels vertrouwde informatiepunt was onze eerste stop van de dag. Ondanks dat het zondag is, was het al druk in de stad. Dus Irwin was even de auto uitgestapt en ik ben even ergens gaan staan om te wachten.

Het museum bleek in de botanische tuinen te zitten, dus dat was meteen twee vliegen in een klap! Na een korte wandeling door de tuinen kwamen we bij het museum. Hier zou een barnsteen van drie kilo te zien zijn. Eerst leek het of we in het verkeerde museum terecht gekomen waren, want er waren alleen maar oude kamers te zien uit vroegere tijden. Maar gelukkig kwamen we uiteindelijk bij de verschillende kamers met amber uit. Leuk om te zien en te lezen, maar de steen van 3 kilo hebben we kennelijk ergens gemist. Ach kan gebeuren zullen we maar zeggen. Ook zijn we nog even bij het strand wezen kijken. Dat zag er gezellig uit. In de verte zagen we de pier van Palanga en daar was het enorm druk. Ook niet zo gek, want het was weer een super dag qua weer. Geen wolkje aan de lucht en een temperatuur van ca 24 graden.

Daarna was ons volgende stop aan de beurt: het Pape meer. In de Capitool stonden hier leuke verhalen over. Er zou ook een rondleiding zijn door het gebied en dan kon je de wilde paarden en bizons zien. Altijd leuk natuurlijk. Uit ervaring wisten we inmiddels dat de parken hier niet bijzonder goed aangegeven staan, dus de dag ervoor hadden we al de nodige informatie opgezocht. Ons kon niets gebeuren, wij waren voorbereid en gingen dit helemaal vinden. Achteraf leek het of deze voorbereidingen helemaal niet nodig waren geweest. Want er stond gewoon een bord langs de kant van de weg dat aangaf dat het meer/park naar links was. Nog niet aangekomen op de weg, veranderde deze van asfalt naar kiezelstenen. Best leuk hoor :-). Na zo'n 8 km hobbelen, hadden we toch het vermoeden dat dit niet helemaal de weg was naar de wilde paarden en bizons. Dus toch maar even navraag gedaan bij een camping. Die was er dan weer wel :-). En nee dan zaten we inderdaad niet goed. We moesten weer terug en dan weer een aantal kilometers verderop opnieuw linksaf. Niet getreurd, we probeerden het gewoon opnieuw. We hebben tenslotte de tijd, het is vakantie!

Dus een aantal kilometer verder, bij het volgende bord, sloegen we opnieuw links af. Weer een hobbeldebobbel weg, maar dit keer kwamen we al sneller een informatiebord tegen. Dit keer eentje waar ook de Engelse termen bij stonden. Ik moet zeggen dat dat toch net iets makkelijker zoekt :-). De wilde paarden waren daar niet zo ver vandaan, net als de heilige steen maar daar kwamen we niet voor. Dit keer kwamen we ook bordjes tegen, zelfs van het WNF want die sponsort dit park. En toen was het einde weg met een slagboom en een huisje. Hier kon toch niemand in zitten om kaartjes te verkopen? Het was echt in de middle of nowhere. Maar wat schetste onze verbazing, twee minstens net zo verbaade ogen keken ons aan. Kennelijk werden er geen toeristen verwacht :-). Dus Irwin ging er uit om navraag te doen waar de rondleiding gegeven zou worden. Het meisje schrok zich wild en bleek geen woord Engels te spreken. Dus wat doe je dan? Dan doe je of je niets hoort en ziet. Dan gaan die enge, anderssprekende mensen hopelijk vanzelf weer weg :-). En je raadt het al dat hebben we ook uiteindelijk maar gedaan. Er vlogen een hoop dazen rond en paarden zagen we nergens, hoewel ze wel in de buurt geweest moesten zijn. Geroken hebben we ze namelijk wel :-).

Ach als we geen paarden zouden zien, dan gingen we op zoek naar de wilde bizons. Ook leuk! Dus stukje terug rijden, weg vervolgen en dan zouden we er wel vanzelf uitkomen. Het stond tenslotte vermeld op het bord. Uiteindelijk zijn we toch maar afgeslagen en hebben we een binnenweg gevolgd en heel vreemd toen stonden we ineens bij iemand in de achtertuin. De meneer kwam vriendelijk op ons aflopen. We zien er aan de buitenkant tenslotte uit als medeletlanders. Maar ook deze meneer kreeg de schrik van zijn leven toen we in het Engels "hello" zeiden. Hij begon meteen te roepen "Anglais, Anglais" tegen zijn zoon die ook in de tuin was. En de jongste zoon werd uit huis gehaald om ons te woord gestaan. De arme jongen had waarschijnlijk een of twee jaar Engels gehad op school en moest ons uitleggen hoe we bij de paarden moesten komen. Naar de bizons durfden we niet eens meer te vragen :-). Uit het verhaal begrepen we links, stoppen en dan naar rechts. De meneer stond heftig mee te knikken en te wijzen. Erg vriendelijk allemaal. Inmiddels hadden we echtere besloten toch maar door te rijden naar onze eindbestemming van vandaag en de paarden en bizons te laten voor wat ze waren. Het enige dat we aan "wild" hebben gezien in het park was een herdershond die verschrikt op keek dat hij zich van de weg moest verplaatsen omdat wij er aan kwamen. En de heilige steen hebben we toch maar op de foto gezet omdat we die toch wel hebben kunnen vinden :-).

Op naar Liepaja! Dit zou ook een leuk kustplaatsje zijn. Dus vol goede moed gingen we verder. De reisafstanden waren vandaag niet zo groot (totaal zo'n 110 km), dus na ongeveer een half uur kwamen we hier aan. Het hotel zag er van de veelbelovend uit, maar eenmaal op de kamer kwamen we er achter dat deze kamer toch wel het dieptepuntje qua kamer is van de reis. Het is er warm, helaas geen airco (raam kan wel open en ik weet nu hoe :-)) en de badkamer stinkt. Irwin heeft nog geprobeerd om van kamer te wisselen. Maar voor airco kamers moest bijbetaald worden en andere kamers zouden net zo warm zijn. Dus we gaan het hier vannacht maar proberen... Gelukkig is het maar een nachtje.

Niet getreurd en niet verder over nadenken. Tijd om de stad te bekijken en een plekje voor de lunch te zoeken! In de folder over de stad hadden we iets gelezen over "de Boulangerie". Helaas is Liepaja een stadje met potentie en deze komt er nog niet helemaal uit. Heel veel panden zouden heel mooi kunnen zijn, maar zijn erg vervallen en verwaarloosd. Erg jammer, want je ziet dat het wel mooi zou kunnen zijn. Na wat rondgelopen te hebben, kwamen we ook het tentje tegen uit de folder. Gelukkig was deze open (op zondag was er ook een hoop gesloten). Daar konden we lunchen. We hadden allebei "mazzel". Voor mij een lekker bruin broodje.... En voor Irwin een broodje met veel tomaat, paprika en zongedroogde tomaten. Mijn hoogtepunt voor die dag was tot dan toe het heerlijke kopje Illy koffie. Dat terwijl ik eigenlijk niet zo'n koffierdrinker ben :-).

We hebben een tijdje gezeten bij "de Boulangerie" en vervolgens was het tijd om het strand op te gaan zoeken. Dat was daar niet meer zo ver vandaan. Daar was een mooie meevaller! Er waren lekkere lounge banken en strandtenten. Die hadden we nog niet eerder op een strand gezien. Dus lekker wat lezen, rondkijken en ook wat drinken. Ik ging voor een cocktail met Riga Black Balsem. In Riga was die erg lekker, maar hier hadden ze geen idee wat ze er mee aan moesten begreep ik van Irwin. Dus het meisje had het even aan haar collega gevraagd en had er vervolgens maar iets in gedaan met cola en druivensap. Laat ik het zo zeggen dat het ongeveer smaakte naar een hoestdrankje van de dokter. Niet getreurd en gewoon doordrinken dan gaat het vanzelf smaken :-). Aan het strand hebben we een aardig tijdje gezeten en genoten van het zonnetje en uitzicht op de zee.

Uiteindelijk moet je echter toch weer opstaan en op zoek naar een plekje om 's avonds wat te eten. We kwamen langs een leuke tent en wilden daar naar de Engelse kaart kijken. Toen we hier om vroegen bleek het restaurant echter om 19 uur te sluiten. Dus door naar een volgend plekje. Op de heenweg hadden we nog een leuk restaurant gezien aan de overkant van het water dus daar maar even een kijkje genomen. Dit zag er verder prima uit, dus zijn we hier gaan zitten. Er stonden natuurlijk weer lokale gerechten op de kaart :-). De kans om ze te bestellen en uit te proberen ws er helaas niet, want deze gerechten waren er nu even niet. Dus dan maar de tweede keuze, een aardappelpannekoek. Irwin had ook nog een voorgercht gekozen, een warme perensalade. Dit was kennelijk een erg ingewikkeld gerecht. Want het duurde meer dan een uur voordat dit op tafel kwam. We kregen door al het wachten nog wel 10 procent korting op de rekening. Dat was weer een leuke geste! Het eten was verder heerlijk en ook bijzondere smaakcombinaties.

Het was me het dagje wel en morgen weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen! Voor de mensen die voor de vakantie aangaven dat het toch wel "spannend" is voor de eerste keer samen drie weken weg, kunnen we zeggen dat we samen erg hebben moeten lachen om de voorvallen van de dag en er dus net als het weer van vandaag geen wolkje aan de lucht is :-).

Liefs en een dikke knuffel,
Irwin en Irene